PRODUKTY PSZCZELE

Gatunki i rodzaje miodów

Jest bardzo słodki i dużo zdrowszy od cukru białego kupowanego w sklepach. Bardzo lubią go zarówno dzieci, jak i dorośli. Może być dodawany do różnego rodzaju deserów, ciast, a nawet do herbaty, czy innych napojów. W połączeniu z mlekiem i czosnkiem stanowi wspaniały eliksir na przeziębienie. Miód, bo o nim mowa, stanowi cenny dodatek do naszej diety. Oprócz jednak najpospolitszego, wielokwiatowego, mamy do czynienia z wieloma innymi gatunkami. Głównym podziałem jest przede wszystkim jego pochodzenie, czyli w pobliżu jakich roślin znajduje się pasieka i skąd pszczoły noszą nektar.

Czym jest miód pszczeli?

Miód to bardzo słodki produkt, uzyskiwany przez przetwarzanie nektaru roślin miododajnych. Mogą go produkować różne gatunki pszczół. Składa się głównie z cukrów prostych – fruktozy, maltozy oraz glukozy. Zawiera również kwasy organiczne, a także olejki eteryczne, które nadają miodom aromatu. W bardzo małych ilościach występują mikroelementy oraz witaminy. Ze względu na jego skład, miód jest bardzo często jednym ze składników diety sportowców oraz osób wykonujących pracę fizyczną.

Główne gatunki miodów

Miód wielokwiatowy – powstaje z nektaru różnego rodzaju kwiatów, rosnących na tym samym terenie. Jasnokremowy lub ciemniejszy, nawet herbaciany kolor. Skład tego miodu jest ściśle uzależniony od roślin, które rosną w pobliżu pasiek. Polecany jest dla osób posiadających alergię na jakiś rodzaj pyłków. Ze względu na pomieszanie nektarów różnych roślin, żadna z nich nie dominuje znacznie i miód może działać jak szczepionka.

Miód rzepakowy – posiada słomkowy kolor, ale bardzo szybko się krystalizuje, zmieniając barwę na białą lub delikatnie kremową. Posiada aromat kwitnącego rzepaku, ale im więcej czasu mija od miodobrania, tym słabsza staje się jego woń. Spośród znanych nam miodów, miód rzepakowy posiada najwięcej glukozy oraz aminokwasów, przez co polecany jest osobom z chorobami serca. Z łatwością przyswaja go wątroba, co zwiększa jej właściwości detoksykacyjne.

Miód wrzosowy – jest to miód o lekko galaretowatej konsystencji i ciemnobrunatnym kolorze. Szybko się krystalizuje, przyjmując pomarańczowy lub ciemnobrunatny kolor i drobnoziarnistą konsystencję. Silny aromat kwiatów wrzosu oraz ostry, odrobinę gorzkawy smak. Bardzo dobrze sprawdza się w łagodzeniu objawów przy chorobach dróg moczowych, prostaty oraz zapaleniu jelit. Miód ten jest szczególnie uznawany przez smakoszy.

Miód akacjowy – ma bardzo jasną barwę, a często nawet jest przezroczysty. W jego składzie mamy do czynienia z dużą ilością fruktozy, przez co krystalizuje niezwykle wolno, ale gdy już to zrobi, przyjmuje barwę białą lub jasnosłomkową. Dobrze sprawuje się u osób z zaburzeniami przewodu pokarmowego, a także z nadkwasotą. Miód ten jest uwielbiany przez dzieci. Zawiera duże ilości sacharozy.

Miód gryczany – miód o bardzo charakterystycznym zapachu oraz ciemnym, herbacianym kolorze. Po skrystalizowaniu staje się gruboziarnisty. Jest najlepszym miodem do ciast i różnego rodzaju innych wypieków, a także do wytwarzania miodów pitnych. Wykazuje właściwości antymiażdżycowe, a także pomaga przy schorzeniach układu krążenia oraz złamaniach.

Miód lipowy – bardzo ładny żółty, czasami z odcieniami zielonego kolor i intensywny aromat kwiatów lipy. Oleista konsystencja, która przechodzi w drobnoziarnistą po skrystalizowaniu. Kolor natomiast zmienia się wtedy w brunatny lub żółtopomarańczowy. Bardzo smaczny, chodź z lekką goryczką. Pomaga w walce z przeziębieniem, uspokaja oraz obniża ciśnienie krwi.

Gatunki i rodzaje miodów

Miód koniczynowy – miód o słomkowożółtej barwie i wyczuwalnym tylko przez znawców aromacie koniczyny. Jest łagodny w smaku, chodź da się wyczuć lekką kwaskowatość. Po skrystalizowaniu zmienia barwę na białą. Wykazuje właściwości przeciwzapalne, moczopędne, wykrztuśne oraz uspokajające.

Miód malinowy – posiada żółtawy kolor, który po skrystalizowaniu nabiera złocistego odcienia. W smaku jest lekko kwaskowaty, ale łagodny. Charakteryzuje się aromatem kwiatów maliny. Wykazuje właściwości przeciwmiażdżycowe, przeciwgorączkowe, rozgrzewające oraz napotne. Jest lubiany przez dzieci.

Miód mniszkowy – jasnożółty miód o bardzo słodkim, aczkolwiek lekko mdłym smaku oraz zapachu kwiatów mniszka lekarskiego. Krystalizuje się dość szybko, przyjmując mazistą, a później twardą konsystencję oraz żółty kolor z białymi wykwitami. Posiada wiele właściwości leczniczych – działa na choroby reumatyczne, niedokrwistość, choroby dróg żółciowych i wątroby oraz żołądka, a także przy wyczerpaniu psychofizycznym.

Miód spadziowy – jeden z ciemniejszych, czasami nawet bliski kolorowi czarnemu miód, wytwarzany przez pszczoły ze spadzi. Charakteryzuje się delikatnym zapachem żywicy oraz zielonkawym kolorem po skrystalizowaniu. Stosowany przy schorzeniach górnych dróg oddechowych. Jest jednym z droższych miodów w naszym kraju.

Miód sadowniczy – powstaje z nektarów kwiatów różnych drzew owocowych. Kolor żółty, przechodzący stopniowo w kremowy w procesie krystalizacji. Zawiera dużo glukozy. Przeważnie pszczoły wykorzystują go na własne potrzeby, więc rzadko kiedy jest pozyskiwany.

Uwaga na sztucznych oszustów!

W dzisiejszych czasach, kiedy człowiek jest w stanie wszystko wyprodukować sztucznie, również sztuczny miód, a raczej produkt miodopodobny może być spotykany w sklepach. Jest to produkt syntetyczny, który nie zawiera naturalnych składników obecnych w prawdziwym miodzie, ani właściwości leczniczych i zapachowych.

Miody są wspaniałym zamiennikiem cukru rafineryjnego. Nie dość, że są dużo zdrowsze, dodatkowo mamy do wyboru całą gamę zapachów oraz aromatów, dzięki czemu, każdy znajdzie taki, który mu najbardziej odpowiada.

 Kit pszczeli (propolis)

Kit pszczeli używany jest przez pszczoły do uszczelniania gniazda, zalepiania otworów i szpar. Bywają również wypadki, że powlekają nim także ciała zabitych przez siebie szkodnikow, których nie mogą usunąć z ula (np. ryjówkiW szczególnych wypadkach, zwłaszcza wiosną i jesienią, pszczoły gromadzą w ulu duże ilości kitu.

 Kit pszczeli powstaje z żywicznej substancji znoszonych w kształcie obnóży przez pszczoły robotnice, zbieranej z pączków drzew i roślin zielnych.

 Propolis jest używany przez pszczoły do uszczelniania gniazda, zalepiania otworów oraz szpar. Czasami zdarza się, że kitem pszczelim powlekane są ciała zabitych przez pszczoły szkodników, które z różnych powodów nie mogą zostać usunięte z ula. Wiosną i jesienią pszczoły gromadzą w ulu większe ilości kitu.

Obecnie istnieją dwie hipotezy dotyczące powstawanie propolisu. Pierwsza mówi, że przynoszony jest przez pszczoły w postaci obnóży lepkiej, zbieranej na pączkach drzew i roślin zielonych. Druga teza głosi, ze pszczoły produkują kit z otoczek ziarn pyłkowych, która będąc substancją niestrawną zostaje przez nie wydalona.

Właściwości fizyczne i skład chemiczny propolisu

Propolis przybiera postać kleistego, żywicznego ciała stałego, które w temperaturze 15°C jest twarde, kruszące się pod nożem, Na wskutek oddziaływania temperatury 36°C kit pszczeli mięknie i staje się plastyczny. Temperatura 60-70°C powoduje jego rozpłaszczenie,, natomiast pogrzany do temperatury 104°C sprawia, że topnieje. Ciężar właściwy kitu wynosi 1,112-1,136. Dobrze rozpuszcza się w spirytusie, eterze oraz w pozostałych rozpuszczalnikach organicznych. Rozpuszczalność propolisu w spirytusie sięga 70%.

Kit pszczeli zawiera około:

14% substancji lotnych

14% domieszek mechanicznych (w tym 11% pyłku),

17% wosku pszczelego
6% wosku roślinnego
10% substancji garbnikowych
41% żywiec

W składzie chemicznym propolisu stwierdza się obecność żelaza i mikroelementów takich jak:

miedź
mangan
cynk
kobalt

W praktyce rozróżnia się dwa odrębne substancje:

właściwy kit (propolis)
balsam propolisowy

Właściwy kit stanowi mieszaninę wosku, pyłku, żywiec, olejków lotnych oraz innych składników. Balsam z kolei składa się z olejków lotnych, żywiec, garbników oraz wosku roślinnego. W lecznictwie częściej stosuje się balsam pszczeli ze względu na silniejsze właściwości lecznicze.

Propolis można uzyskać poprzez zeskrobywanie go z ramek, powałek, a czasem ze ścian wewnętrznych gniazda ulowego. Czas zbioru zazwyczaj zbiega się z okresem wiosennego i jesiennego porządkowania gniazd oraz czyszczeniem ramek. Ważne jest, aby nie zeskrobywać kitu pszczelego wraz z woskiem.

Aby zwiększyć produkcję kitu należy umyślnie pozostawić szpary między dwoma ramkami. Średnio z jednego ula uzyskuje się rocznie 50 h czystego kitu.

Kit, który został starannie zebrany, ugniata się w kulki wielkości orzecha laskowego lub włoskiego i przechowuje w specjalnych hermetycznie zamykanych naczyniach lub pojemnikach, zabezpieczonych prze działaniem promieni słonecznych.

Właściwości lecznicze propolisu

Zastosowanie kitu pszczelego jeszcze kilkadziesiąt lat temu było ograniczone. Stosowano go najczęściej jako dodatek do past, lakierów oraz politury. Lecznictwo ludowe wykorzystywało propolis do uśmierzania bólu i rzeczywiście, obecnie potwierdza się przeciwbólowe działanie propolisu które jest wyższe od działania kokainy. Na podstawie licznych badań stwierdzono, że propolis ma zdolność do wykazywania silnych właściwości bakteriostatycznych a nawet i bakteriobójczych. W rezultacie kit znalazł zastosowanie, jaki środek leczniczy w schorzeniach skóry (bakteryjnych, grzybiczych, wypryskach i łuszczycy), w zapalenie gardła, i przewodu pokarmowego.

Odkryto także pozytywne działanie propolisu na regenerację tkanki kostnej, mięśniowej i naskórka, stąd też wynika jego zastosowanie w leczeniu odmrożeń, odleżyn, otarć, ubytków mięśni.

Należy pamiętać, że doustne stosowanie emulsji propolisowej sporządzonej z surowca nie oczyszczonego może wywoływać uczulenie zmuszające do zaprzestania kuracji. Kit pszczeli może być stosowany jako środek leczniczy tylko wtedy, kiedy zostanie dokładnie oczyszczony z zanieczyszczeń i niebalsamicznych domieszek. W tym celu należy surowiec umieścić w odpowiedniej wielkości słoju a następnie zalać spirytusem rektyfikowanym w proporcji 0,25 l spirytusu na 50 g propolisu. Zawartość słoja przetrzymuje się aż do momentu całkowitego rozpuszczenia się kitu, od czasu do czasu mieszając. Po rozpuszczeniu się propolisu należy oddzielić osad. Cały ten proces trwa około 14 dni. Następnie odstały płyn ściąga się znad osadu przy pomocy strzykawki do butelki z szerszą szyjką.

Sporządzanie emulsji oraz maści wg M. Wojtackiego:
Sporządzanie emulsji

Do 200 cm3 wody (najlepsza destylowana) dodaje się 1 cm3 ściągniętego znad osadu 20- procentowego roztworu spirytusowego propolisu. Emulsje stosuje się doustnie 2 razy dziennie po 1 łyżce stołowej przed jedzeniem.

Sporządzanie maści do użytku zewnętrznego
Maść powinna się składać z 10-12 g propolisu., 20 g lanoliny i 68-70 g białej wazeliny. I w tym wypadku kit pszczeli powinien być użyty w postaci czystego roztworu spirytusowego, którego pobraną ilość (do naczynka porcelitowego) przelicza się dawkę zawartego w nim kitu pszczelego (10-12 g) wchodząc w skład maści. Po zgęstnieniu płynu, co następuje wskutek wyparowania znacznej ilości zawartego w nim alkoholu, trzeba dodać lanolinę i wazelinę, a następnie całość dokładnie wymieszać. Maść kładzie się cienką warstwą na schorzałe miejsca skóry, po czym zabezpiecza opatrunkiem z gazy i opaską (bandażem). Zabieg taki stosuje się 2 razy dziennie – rano i wieczorem.